ผักขมของแม่ กับ ほうれんそう(โฮเรนโส)ญี่ปุ่น

วันนี้ ไปองเซน ที่ อำเภอ นาคาโนะ (จังหวัด นางะโนะ) ชื่อ องเซน ป๋อมปุคุ ぽんぽこの湯
ก่อนจะกลับ เลยแวะดูเสียหน่อย เขามีผักที่ชาวบ้านแถบนั้น เอามาขาย

นี่อะไร นี่ ถามคนขายด้วยความตกใจ (นึกในใจเหมือน.... "ชอบ ชอบ" ) เรียกว่า ดีใจต่างหากที่ได้เจอ

ป้าคนขายบอกว่า โฮเรนโส

ในใจนึกไปอีกเลยว่า ไม่รู้มาก่อนเลยนะนี่ว่า ที่แม่ปลูกและผัดให้กิน คือ ผักคนญี่ปุ่นเรียกกันว่า โฮเรนโส ที่เป็นตัวเต็มวัย ฮ่าฮ่า เรียกว่า โตเต็มวัย น่าจะดีกว่า

ปกติแล้วในซุปเปอร์มาเกต เราจะเจอกันแต่ แบบในรูป ลองดูนะคะ

แต่ผักขม (ผักป๊อปอาย หรือ ที่เรียกกันว่า ผักป๋วยเล็ง) ของแม่นี้นั้น เป็น "ต้นไม้" ภาพข้างล่างนี้ เป็นกิ่ง

วันนี้ ผักโฮเรนโส ของป้าที่ ป๋อมปุคุ องเซน นั้น เหมือนของแม่เลย คือ ปล่อยให้มันโตๆ แล้วเก็บส่วนกิ่งที่หมาเยี่ยวรสไม่ถึง แม่ว่าอย่างนั้น

เอามาผัด กับ เต้าเจี๋ยว ก้านกรอบ อร่อย คล้ายผักคะน้า ใบนั้นกินคล้าย ผัดผักบุ้ง

ที่ผ่านมานั้นไม่เคยรู้เลยว่ามันคือผักอย่างเดียวกัน รู้จักแต่ว่า โฮเรนโส นั้นคือผักที่ กินแหยะแหยะ

วันนี้คิดถึงแม่ เป็นพิเศษ เพราะผักขมคุณป้าคนนี้ ไม่เหมือนใครในญี่ปุ่นแถบนี้

วันนี้เป็นวันอร่อย พิเศษ เป็นวันเด็กของแม่ (จริงแล้ววันนี้ วันที่ ๕ เดือน ๕ เป็นวันเด็กญี่ปุ่น แต่ผู้ใหญ่ก็หยุดด้วยนะ)

หมายเหตุ ほうれん草　　ตัวคันจิ ตัวหลัง คือ คุสะ ที่แปลว่า หญ้า ผักประเภท ที่เป็นหญ้า นั้น ทนทาน ทั้งหนาวและร้อน

คิดว่าผักประเภทนี้ ดีต่อ สุขภาพค่ะ

ผักชี บ้านเรานี้ ทนจริงๆค่ะ หิมะตก ก็อยู่ใต้หิมะ กลิ่นเท่านั้นคลาย จางไป โตเต็มที่ ออกดอก เม็ดร่วง ก็ขึ้นมา ใหม่ วนอยู่อย่างนี้

เช่นเดียวกับ โซบะ ที่คนญี่ปุ่น กินเป็นอาหาร คิดว่า โซบะ ก็จัดเป็นหญ้าชนิดหนึ่งเหมือนกัน พอหิมะ หายจากพื้นดิน ต้นโซบะ ก็เริ่ม เต็บโต จากเม็ดที่ร่วงหล่นเมื่อปีก่อน (จริงแล้วโซบะ นี่ไม่ใช่อาหารดีอะไรหรอก คนที่นี่บอกว่า เมื่อยามสงคราม ข้าว ไม่มี มีไม่พอ ต้องหาอย่างอื่นมาแทน จึงเป็นที่มาของการกินโซบะ เป็นอาหาร)

อย่างนี้เล่า คนญี่ปุ่น สมัยก่อน จริงได้ มีอายุยืนยาว โดยเฉพาะ ผู้ชายที่จังหวัดนะงะโนะ นี่ เป็นจังหวัด ที่ขึ้นชื่อ ด้าน โซบะ ดังนั้นอาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ ที่ชายที่นี่อายุเฉลี่ย สูงที่สุดในญี่ปุ่น คือ๘๔ ปี